Komnata Shi ( cd. )

- Phie! - Kiyo pacnął Kirę poduchą, która znalazła się pod jego ręką.

- Ej noo! - zakrył się rękoma i skrzydłami.

- Zasłużyłeś sobie - powiedział, krzyżując ręce. Wzrok utkwił w suficie, czekając, aż Kira postanowi darować sobie ten 'mur'

- Sam powiedziałeś, że byłeś robakiem ! - zażalił się, ostrożnie uchylając skrzydło.

- Ale nie gąsienicą! - prychnął, zerkając na niego ukradkiem.

- A czym? Ślimakiem! Takim bez skorpupki bleee.. - uśmiechnął się złośliwie, a potem znowu zasłonił się w obawie, że dostanie poduszką.

- No wiesz ty co! - prychnął. Pacnął go poduchą w skrzydło, o!

Wystawił oczy ponad poziom swej ochrony.
- Nie bij już

- Jak już nie będę ani ślimakiem, ani gąsienicą, ani innym robactwem - powiedział, uśmiechając się do Shiki'ego, który wyjrzał za swych skrzydeł.

Na taki układ nie przystałby chętnie, ewentualnie gdyby nie było innego wyjścia, ale była jeszcze jedna droga, którą Shi postanowił wykorzystać.
- Ale robaki są pożyteczne

- W jaki sposób? - zapytał, nie odrywając od chłopaka wzroku. Zazwyczaj owe robaki przecinało się na pół, spłaszczało gazetą lub truło. No i gdzie tu pożyteczność, dla których by ich nie zabijano? Niezbyt chętnie przychylał się do planu Kiry.

- Robi sie z niektórych barwniki do napojów albo słodyczy - orzekł przyglądajac się z zaciekawieniem chłopakowi. Rzecz jasna czekał jego reakcji.

Po wypowiedzianym zdaniu przez bruneta, Kiyo opadł na pościel, a jego brew zaczęła drgać.
- Genialny... Powód... Do egzystencji... - powiedział, sięgając ręką do brwi, aby ją przytrzymać.

Musiał się bardzo starać, żeby nie uśmiać się z Kiyo, był pewien, że jego rozmówca wiedział o czymś takim, ale im dłuzej z nim rozmawiał, tym bardziej nasilała sie w nim chęć żeby dać mu stos ksiażek naukowych i odesłać do domu, żeby tam wchłonął trochę wiedzy wszelakiego gatunku.
- Każdy powód jest dobry

- Na pewno, zależałoby mi na tym, abym stał się bliżej niezidentyfikowanym barwnikiem w jednym z napojów gazowanych. A może i nie gazowanych? - zamyślił się na momencik. Hmm... Bardzo ciekawe pytanie. W sumie, białowłosy niewiele pamiętał, a raczej nic nie pamiętał. I zapewne Shikiro miał trochę racji w tym, aby dać mu książki do przeczytania. Ale zaraz... Czy Kiyo umiał czytać? Chyba tak.

- Przyczyniłbyś się wtedy ku radości dzieci, ale nie byłeś dobrym robakiem Kiyo, umarłeś nie poświęcając swego robaczego życia na barwnik, dlatego smażysz się w piekle. O ile wiesz, że w nim jesteś, czy o tym też nie masz pojęcia? - uniósł brew majac nadzieje, ze chociaż tyle wie.

- Dlaczego miałbym uszczęśliwiać innych sobą. Jestem ważniejszy od garstki rozwrzeszczanych bachorów - powiedział, nadal leżąc. Znowu potrzebował chwili na przemyślenie ostatnich słów bruneta.
- Tak, coś tam słyszałem...

- Hmm - mruknął zastanawiając się, o tak, trzeba było Kiyoshiego niezwłocznie przeegzaminować. Zatem zwinnie uskoczył z łóżka zasiadając po turecku na swym fotelu. Nie wiadome było jak i kiedy zdażył na nos wsunąć kujońskie okulary - Niezwykle rad jestem to słyszeć, a czy wiesz.. - ściszył głos aby nadać wypowiedzi mrocznej aury - że właśnie zniknąłem z łóżka?

- Zniknąłeś? Zdawało mi się, że zeskoczyłeś - wymamrotał, przekręcając się na drugi bok, aby mieć na widoku chłopaka. Przyciągnął do siebie podusie, którą wcześniej pacał bruneta. Podłożył ją sobie pod głowę.

Po raz enty użył swojego piorunującego spojrzenia, choć te straciło już zapewne na swojej jakości ze wzglad na ilość użyć.
- Testowałem twoją czujność! - wyjaśnił - No, jeden zero dla ciebie, a to czarne co masz na plecach too...?

Tak, tak, Kiyo w ogóle nie zwracał uwagi już na te piorunujące spojrzenia. Zdecydowanie, brunet musiał znaleźć inny sposób piorunowania Kiyo.
- Hmm... Twój szczur, który spadł na łóżko kiedy wciągnąłem cię do niego, podczas gdy wisieliście nade mną? - mruknął. W prawdzie nie czuł niczego ostrego na plecach, gorzej, jak zaraz miałby poczuć ząbki zwierzaka.

Gdyby ten powiedział głośno to co pomyślał, Kira zgodziłby się z nim w zupełności, nie mniej jednak nie potrzebował jego myśli, aby wiedzieć, że to już nie działa. Po prawdzie miał rzucić w niego papierową kulką za złą odpowiedź, ale niespodziewanie sam Kiyoshi podsunął mu pomysł wyciągnięty na dłoni, albo który raczej miałby się na jego dłoni zaraz znaleźć. Przypomniał sobie urywek rozmowy, kiedy to upadły zapytał, dlaczego nie możliwe jest spanie z szczurami. Ha, sam tego chciałeś.
- Źle, a to znaczy, ze masz fanta - uprzedził go niby to obojętnym tonem, gdy zaraz potem z ust jego wydobyło się ciche świśnięcie. Osiem szczurów wiedziało juz co robić.

Świst. Cóż Kira zamierzał? Po chwili poczuł trzydzieści dwie łapki i osiem ogonów i jeszcze więcej wąsów na swych plecach. Jako iż, Kiyo zazwyczaj nie miał styczności z jakichkolwiek styczności ze zwierzętami, zamarł.
- Weź je ode mnie! - powiedział, wtulając twarz w poduchę, nie mając odwagi się ruszyć. Gdyby tylko wykonał mniejszy ruch, zaraz szczury wbiłyby pazury w niego, chcąc się utrzymać. Swymi wąsami łaskotały go niezmiernie, więc chcąc nie chcąc, w pewnym momencie poruszył się, lekko szarpiąc w bok. I tak jak się spodziewał, szczury co najmniej, porysowały jego ciało.

Wynalazłwszy swój nowy sposób piorunowania odetchnął z ulgą, że podziałał. Ale oprócz ulgi przepływały w nim różne uczucia, choćby zdziwienie, że anioł boi się tych słodkich pyszczków. Pojawiło się również rozbawienie z jego niesamowitej paniki. Tak, ten anioł zdecydowanie jak na jego punkt widzenia był dziwny.
- Ciekawy z ciebie obiekt, jestem w stanie postawić diagnozę, że nigdy nie miałeś zwierzęcia za życia - podrapał się w brodę, a za moment znowu świsnął, tylko inaczej, wiec kolejno Samhradhán, Toirdhealbhach, Deasmumhnach, Muircheartach, Scoithniamh, Rúadhnait, Éibhleann i Lasairfhiona zeszły z niego kładąc się obok. Przypomniał sobie wtedy, że wśród tego orszaku powinny być jeszcze dwa szczury, szkielet od brata i Atreyu, ale ta ostatnia gdzieś wraz z potępieniem Ratri zagineła. Podejrzewał, że złapali ją do laboratorium i na myśl tą skrzywił się nieznacznie.

Usiadł na łóżku, nie chcąc, aby szczury właziły na jego plecy. Najpierw spojrzał na Kirę. Potem spojrzał na szczury. Na Kirę. Na szczury. Na Kirę. Na szczury. Na Kirę. Na szczury.
- Gryzą? - zapytał, pochylając się nad nimi. Wyciągnął rękę w kierunku jednego z nich. Zastanawiał się, czy dotknąć futerka któregoś z nich.
- Po co byłoby mi zwierze? Trzeba je karmić, wychodzić z nim na spacery, opiekować się. Poza tym, opiekowanie się więcej niż jedną osobą czy zwierzęciem jest trudne - powiedział, nadal zastanawiając się, którego szczura dotknąć.