Komnata Beliara

Przywlekł swoją ilzuzję niezbyt chudego cielska. Po co? Dlaczego? Zwyczajnie brakowało mu zajęcia od kąd to jego najukochanśzy tata pozbawił go możliwości kłucenia się z Rat. Uciekał więc do tak bezsensownych zajęć, jak szukanie młodszego braciszka, który zapewne każe opowiadać jakieś historyjki. Bez pukania więc, licząc gdzieś w głebi swojej duszy że go tu nie będzie, powoli wlukł się między zabawkami.
- ..Rany, czego można sie dowiedzieć o swojej rodzinie - lekko drgnął mu kąt wargi, kiedy to nagle wpadl na coś twardego.

Po zasypanej zabawkami podłodze rozsypały się kości miniaturowego ludzkiego szkieletu , jak to dobrze ,że to tylko szkielet. Panicz machną ręką i biały stos znów stał się małym lokajem - Sebastianem.

- Tędy Paniczu , Hrabia Von Beliar zaprasza.

Sebastian skiną głową i powiódł wzdłuż labiryntu z wszelakich zabawek , gier i urządzeń na podobieństwo pokoju zabaw w angielskim Hrabstwie. Patrząc w górę można było ujrzeć wiszące szkielety , pajęczyny i stare uszkodzone marionetki , zakurzone ledwo ocalałe marionetki. W końcu Sebastian podprowadził starszego z dziedziców do jedynego mebla w tym pomieszczeniu - wielopiętrowego łóżka i wskazał na drabinę a następnie w górę.

- Tutaj Paniczu..

Kiedy to tak podążał za Sebastianem od czasu do czasu podniósł wzrok znad ziemi, po to aby po drodze w ostateczności zwędzić braciszkowi coś co można było nazwać pluszowym misiem. Sami rozumiecie, ten który był mikołajkowym prezętem ostatnio poczuł się samotny, a każdy powinien zapewnić towarzy.. No nie ważne, to nie odpowiednia chwila na rozmyślania.
Więc wychamowawszy, przez chwile tępo patrzył na szkielet co by ten mało inteligentny wzrok przenieść na szczebelki i spowrotem na kościanego sługę.
- Drabina?.. - mruknął pod nosem.

Szkielet wciągnięty przez Panicza jego pajęczynami zaraz znalazł się na odpowiednim piętrze łóżka. Hrabia zlitował się i utworzywszy kolejną pajęczynę spuścił ją po swojego brata. Bo całe sztuczki dziedzica opierały się na posługiwaniu się pajęczynami. Kości marionetki powiązane nićmi pająka , zabawki , karciane oszustwa. Jak to dobrze mieć w sobie krew pająka.

- Witaj mości bracie , po coś przyszedł?.

Panicz uśmiechną się i klasną w dłonie wywalając wszelkie gry z swojej jedwabnej pościeli.

Spojrzał na Beliara tym swoim nieco tępym i pytającym wzrokiem bo jeszcze nie dokońca kontaktował co sie stało, że nagle znalazł się na górze. W tej sparwie zrobił.. ba starał się zrobić krótką analizę zdarzeń, ale szybko zrezygnował niechcąc jednak przegrzewać i tak przypalonego procesora.
- Czy musze mieć powód aby przyjść do młodszego rodzeństwa? - mruknął, choć to było raczej retoryczne - A nie przeszkadzam ci? - dodał po chwili i spojrzał w miejsce gdzie przed chwilą były gry - Czy moze raczej przerwałem coś ważnego

- Powód zawsze być musi. Każde zagranie mysi być przemyślane, bracie.
Odparł i nim dokończył zdanie w jego dłoniach pojawił się stos kart do pokera. Tasował je niczym bóg, ba właściwie jako sam bożek hazardu. W powietrzu przeleciała cała talia, drugi trzeci, zrobiła kółko trzy pod dwie nad osiem w lewo cztery w prawo.
- Właściwie to tak, na moją drzemkę już czas, ale jak już zjawiłeś się bez słowa opowiesz mi bajkę o jakiejś dziwnej czarownicy lub czarowniku z Królestwa Podziemi, co przyczynili się do naszego górowania nad prymitywnym ludem dobrych.

Szkoda, że myślenie to nie jest moja najlepsza strona. Choć w gruncie rzeczy nie przejawił na swej trupiej twarzy tego stwierdzenia. Tylko machał tymi ślepiami, podążając za ruchem kart, udowadniajac sobie, że sztuczki karciane to także jego nie najlepsza strona. Chryste, można popaść w kompleksy.
Na wzmiankę o tym, że przerwał mu czas na drzemkę nie zareagował. Cóż za istne.. istne ( dokończ zdanie ). Szybko chrząknął, zastanawiając się nad treścią.
- Górowania nad prymitywnym ludem - mruknął do siebie - Za siedmioma górami.. za siedmioma lasami.. - zaczął tak beznadziejnie, przeciągając wypowiedź jak klejąca się do podeszwy guma.

- Cóż za banał! Toż to .. skandal! Początek .. ‘za siedemdziesięcioma lunaparkami i mijając kolejne doliny śmierci’ brzmi dużo lepiej, braciszku.

Naburmuszył się klasycznie rozrzucając karty w koło. Z wysokiego na kilkanaście ludzkich metrów łoża polał się deszcz asów i jokerów, Jopków, królów, czerw i żołędzi. Nim jednak dotarły do ziemi zniknęły i znów pojawiły się jako talia w dłoniach młodego hrabi.

- Nonsens, raz jeszcze zacznij.

- Nie powinieneś mieć do mnie pretensji, uprzedzałem - ściągnął brwi w lekkim grymasie, kiedy to kazał mu zacząć jeszcze raz. Tak bardzo nie lubił wydobywać z siebie czegoś mądrzejszego niż proste słowa ślużące do komunikacji : 'co' 'yhy' 'nie'.
- Tak więc - oparł się wydognie na rękach szukając wzrokiem jakiejś inspiracji. I zaczął mamrotać ową opowieść o pewnym czarowniku, zaczynając od słow ''Pojawił się tak nagle jak i zniknął, choć zdążył dokonać wiele w tym czasie [..] ''