Komnata Shi ( cd. )

Tak więc, bez słówka, usiadł na krześle, oczekując, aż Kira zacznie swą pracę. Długie włosy jeszcze spływały po jego plecach. Za parę minut miały znacznie stracić na swej długości.
- Często ścinasz komuś włosy? Czy to twój pierwszy raz? - zapytał.

W nagłym odruchu ściągnął brwi, przybierając tym samym wyraz grymasu. W gruncie rzeczy, za pomocą walniecia go w głowę najchętniej zaprezentowałby mu, jak nie warto irytować artystów, ale zebrał się na ulitowanie nad nim, tłumacząc sobie, że to z pewnoscią straszne dla niego przeżycie. Złośliwie roztworzył nożyce przy jego uchu i zaskrzypiał tak nimi pare razy udajac Edwarda nożycorękiego.
- Po prostu mi zaufaj - mruknął w końcu, a potem ruszyło pierwsze cięcie..

Kiyo od zawsze, czyli od pierwszego wspomnienia w zaświatach, więc niedługo, miał długie włosy. Uważał to za pewną oczywistość, były białe, do pasa i tak miało zostać. Teraz zdecydował się je ściąć. Tylko, czy aby na pewno był to dobry fryzjer...
- Uważaj! - mruknął, tak na wszelki wypadek.

Ponieważ doskonale wiedział jak i gdzie ciąć, ruchy jego były nienormalnie szybkie, nawet jak dla przeciętnego anioła, który nie jest takim leniem jak on. Plan jego uwzględniał niemocne cieniowanie i skrócenie tegoż zwisajacego kłaczka na nosie o niejakie dwa centymetry. Plan jego, został zrealizowany, co zasygnalizował bdrzękiem metalu kładzonego na drewnie.
- Tadam

Kiyo wstał i najpierw pomacał swoje włosy. Były zdecydowanie krótsze. Niepewnie podszedł do lustra, wiszącego na ścianie. Przełknął ślinę i stanął przed lustrem. Po chwili jego brwi uniosły się ku górze i przeczesał ręką włosy.

Oczywiscie plan jego uwzgledniał też posprzątanie miejsca pracy, zatem gdy Kiyo poszedł przyjrzeć się sobie, za sprawą sztucznego wiatru wyrzucił ścięte włosy blondyna przez okno, zapewne prosto na jakiegoś smoka.

- Jak... dziewczyna - po chwili stwierdził, nieco roztrzepując swe włosy. Po chwili podszedł do Shiki'ego i zatopił rękę w jego włosach, roztrzepując.
- Dzięki - powiedział.

- To zmień płeć, przynajmniej nie będziesz narzekać - wystawił na chwilę język, komentując tym samym jego porównywanie się.

- Phie - wywrócił oczami, siadając na łóżku. Podciągnął nogi pod brodę, oplatając je rękoma. Uśmiechnął się, mimo wszystko, zadowolony z efektu starań bruneta.

Dopadł go bardzo ludzki odruch, mimowolnie zapatrzył się w niego jak obrazek, dumny ze swego dzieła, popadajac w całkowite zaślepienie. Dopóki nie poczuł na ręku łaskoczących wąsów, a potem ogona zwisajacego na ramieniu. Zatem lekko otępiały, dopiero po chwili zorientował sie, kto tak namiętnie ślini mu kark.
- Mam nadzieję - mruknał w końcu - że nie wyślesz do mnie teraz półzaświatu na ścinanie

- Masz szczura - zauważył, patrząc na ramię Kiry. Wbił wzrok w zwierzak, rozpoczynając walkę 'kto wytrzyma dłużej'. Cóż. Szczur chyba lepiej sobie radził.
- Zniszczyłeś me plany - mruknął, słysząc, aby nie przysyłał tu wszystkich aniołów.

- A tak, jest ich tu z pare - stwierdził po chwilowym zastanowieniu, czsami bywało ich parenaście, ale to już inna historia. Zwykle gdy spał zaczynał sie masowy atak.
- Uff - odetchnął - w takim razie mogę spać i obijać się jak zwykle

- Śpisz z nimi? - zapytał, ot, tak. Ułożył się na łóżku, wtulając głowę w poduszkę. Nie spuszczał wzroku z szczura. Nagle Kiyo mrugnął. Wystawił język szczurowi i odwrócił się do niego tyłem, wbijając wzrok w ścianę.

- To było by nie możliwe - oznajmił, a potem on, anioł szczur i zwierze szczur nachylili się nad nim przypatrując się z zaciekawieniem, co wyglądało niezwykle komicznie.

- Dlaczego? - zapytał, nadal odwrócony w stronę ściany. Dopiero czując oddech na sobie, przewrócił się na plecy.
- Dlaczego tak nade mną wisicie - mruknął, starając się przykryć kołderką.

Na to pierwsze, odpowiedział tylko uśmieszkiem, nie trzeba było tego tłumaczyć.
- Oh, to nie moja wina, Samhradhán mnie udaje ! - poskarżył się z żalem.

Zachichotał leciutko, słysząc zbolały głos bruneta. Potem ziewnął, zakrywając dłonią usta. Złapał Kirę i pociągnął go, tak, aby wylądował na łóżku, żeby Kiyo mógł potraktować go jak kolejną podusię. Szczurek zwinnie zeskoczył na poduszkę z fochem w oczach.

Początkowo tracąc poczucie orientacji, poddał się grawitacji i sile chłopaka opadając na łóżko. Stan jego doskonale oddał zgubiony wzrok, który podążył po suficie, ścianie aż w końcu podłodze.
- Czuje się wykorzystany - mruknął.

- Nie uważasz, że ja powinienem czuć się wykorzystany? Musiałem ci pomóc, abyś się położył - mruknął, układając głowę na Shiki'm. Przytulił go jak pluszaka do siebie.
- Teraz możesz już czuć się wykorzystany - powiedział, wykorzystując zdolności bruneta do udawania pluszaka.

Przez chwilę nim cokolwiek powiedział, zamyślił się. Ten upadły przyprawiał go o okropną nieśmiałość, że lada chwila, a jego martwe od wieków serce zaczeło by bębić swoim rytmem. Cieszył się, ze nie żyje.
- Mam się nieporuszać?

- Jeśli chcesz, to możesz troszeczkę, ale niezbyt. Jest to kłopotliwe w odpoczynku - powiedział, obracając się tak, aby był twarzą do głowy bruneta. Po chwili przymknął swe powieki, chcąc nieco odpocząć. Mimo zdania Kiry o swej martwości, Kiyo był ciekawy, co byłoby, gdyby jego serce zaczęło bić. Jeśli je miał, rzecz jasna.

Ściagnął brwi, znaczyłoby to, że nie powinien nic w takim razie mówić, z resztą dobrowolnie nie podjąłby się przerwania mu odpoczynku, patrząc na jego oblicze, zaczarowane chyba teraz jakimś spokojem. Toteż powstrzymał westchnięcie zamieniając się tym samym.. o, jeszcze nie. Odchylił głowę wpatrując się w okno, które widział teraz do góry nogami. Dopiero wtedy, zamienił się w manekina, czy tam poduszke, wedle życzenia upadłego.

Całkowicie niepotrzebny oddech, stał się równomierny i spokojny. Blondyn odpłynął w nieznana krainę, w każdym razie, nie snów. Po prostu błądził i pozwalał zregenerować swe siły. Trzeba przyznać, że Shikiro był najlepszą poduszką, a zarazem jedyną, jaką spotkał. Po paru, paręnastu minutach, drgnął lekko, uchylając powieki.

Ściągnął usta na bok w jakimś nieokreślonym grymasie i wtedy zaczął w myślach liczyć, dopóki Kiyo nie ocknał się. Trzeba było przyznać, że długość jego niby to snu, była wręcz niepojęta. On zapewne nie poczułby żadnej zmiany, a co dopiero przyjemności.
- Juuuu? - zapytał.

- Mhm - mruknął, przesuwając się, aby jego głowa wylądowała na ramieniu bruneta. Przetarł ręką swe powieki, zganiając resztki odpoczynku.
- Nie zmęczyłem cię? - upewnił się.