Komnata Shi ( cd. )

Zerknął na blondyna piorunującym wzrokiem, byle tylko pozbyć się tej okropnej słodkości, która zaczeła zasiedlać się u niego w pokoju, za każdym razem, gdy miał gościa takiego jak on. Brr! A potem, gdy taki właśnie gość wychodził, nie mógł się na niczym skoncentrować, nawet dźganie nozem było by dla niego jakąś daleką jawą. Brr! Brr!
- Baka - mruknął pod nosem.

- To dobrze - powiedział, słysząc odpowiedź. Usiadł na łóżku i oparł się o ścianę. Teraz wygląd dość komicznie. Jego włosy zapragnęły wolności, stercząc obecnie na wszystkie strony. Kiyo rozejrzał się po pokoju.
- Masz całkiem interesujące życie. Lenisz się... lenisz... I lenisz.

- Niby tak, ale sam zobacz - zerknał ukradkiem na jego rozczochraną fryzurę - prawie każdy upadły prowadzi taką egzystencję, wiec moja na tle innych nie jest aż tak leniwa. Jakby nie patrzeć ucze się, odwalam czarną robotę w co wliczają sie różne czynności i robie ja wtedy gdy nie mam nawet ochoty, ewentualnie pojawiasz sie ty czy ktokolwiek inny, potem gdy znajde chwile czasu śpię, aż w końcu wstaję i robie to samo, wzbogacajac to niekiedy o chwile refleksji w centrum ubogiej zaświatowej przyrody - podniósł się do siadu - no bo sam przyznaj, co robisz na codzień? - uśmiechnął się cwanie.

- Co robię? Hmm... Zdaje mi się, iż poszukuję ciebie i spędzam z tobą czas, którego jest aż nadto - zamyślił się. Tak, tak, dokładnie to robił. Nic więcej. Zazwyczaj szwendał się, poszukują Shikiro, aby uprzykrzyć mu trochę życie swą obecnością. Czyż nie fascynujące zajęcie? Kiyo przejechał dłonią po swej fryzurze, tylko nieco ją przyklapując. Wolał na razie nie podchodzić do lustra. Był to zdecydowanie zły pomysł.

- No widzisz - uśmiechnął się jeszcze bardziej - za pomocą porówniania doszliśmy do wniosku, że moja egzystencja jest niezwykle zabiegana, możesz być teraz dumny z tego, że jesteś większym leniem i tyłkoogrzewaczem foteli niż ja

- Nie, nie zgodzę się. Wiesz, ile czasu zajmuje szukanie ciebie? - Kiyoshi pokręcił niezadowolony głową. Szukanie Shiki'ego wśród tylu krętych korytarzy było syzyfowym zajęciem. Nigdy nie mógł go tam znaleźć, ponieważ zazwyczaj Shiki był w swoim pokoju.
-I nie mam fotela.

- Przepraszam, że jestem taki okropny i się ukrywam u siebie - parsknął śmiechem - hm no dobra, ale przecież nie tylko ja jestem, no wiesz, sądze, że znalazłoby się troche aniołów, które skróciłyby ci twoje męki swoim towarzystwem

- A dlaczegóż ktoś inny, niż ty. Ty jesteś w najzupełniejszym porządku. Poza tym, raczej żadnych aniołów poza tobą nie widzę - powiedział, jeszcze raz rozglądając się po pokoju. No, nie widział żadnych.

- W porządku - szepnął niesłyszalnie w powietrze powtarzając jego słowa - oh, martwie sie tylko, żebyś nie popadł w obłęd - stwierdził z niezwykle udawaną radością, choć kopia była niemal idealnym odzwierciedleniem oryginału. W gruncie rzeczy nie podejrzewał go o to co reszte, chłopak był przecież taki normalny gdy go poznał, nieznał go, syna władcy, a anioł szczur był tym tak niesamowice zafascynowany.

Zapewne, gdyby dowiedziałby się tej małej, pewnej prawdy, skwitowałby mało słodkim w stosunku do jego wyglądu 'O kur*a. W każdym razie, teraz był szczęśliwym upadłym aniołem, który lubił tą ową szczęśliwą niewiedzę, o której nie miał szczęśliwego pojęcia, że była to niewiedza.
- Gdzie masz herbatę?

Ale on wiedział, że nikt się nie dowie, bynajmniej nie od niego. Co prawda nie szło tu już o morale, bo przecież jesteśmy w piekle i tu każdy za swoje siedzi, ale o zwykłe skrępowanie. Nawet jeśli znały go dobrze tylko dwie osoby w tym jedna na wylot i znała całą parwdę to czuł zakłopotanie z tego powodu. Były rzeczy, które chciałby mieć tylko dla siebie, tylko zamknięte tutaj, w umyśle.
- Hm ? - zerknął na niego, po czym skontaktował - aa.. - wskazał mu wzrokiem.

- Długo tu jesteś? - zapytał, mając na myśli zaświaty. Podniósł się z łóżka i wpierw podszedł do lustra. Pośpiesznie ułożył włosy, aby wyglądały jakoś, o, tak, aby wyglądały. Po chwili, za wskazówką bruneta, odnalazł herbatę. Po kilku minutach dwa kubki pełne parującego płynu były gotowe. W herbacie Kiry znajdowało się tyle cukru, iż nawet nie była w stanie ta ilość się rozpuścić. Podał brunetowi naczynie.

-Dzięki - sięgnął po kubek od nowej pani domu przy czym zachichrał -hm mniej więcej z 5 razy tyle ile się znamy, na ludzkie to dwa lata z hakiem. Sam nie wiem czy to imponujący wynik

- Pocieszę cię. Ja też nie wiem - oznajmił, zastanawiając się, czy to może być imponujący wynik. Usiadł z powrotem na łóżku, opierając się plecami o ścianę. Upił łyka gorącej, gorzkiej herbaty.
- Cicho tu zazwyczaj.

Brak pomysłu na to co mógłby powiedzieć w tej sytuacji, ciązył nad nim niesłychanie silnie, zastosował sie więc do takiego gestu jak pokiwanie głową.
- Mhm - mruknął jedynie, zapatrzony w wnętrze kubka.

- Nie musisz wpatrywać się w tą herbatę, przecież masz lustro, też możesz się tam zobaczyć - mruknął, pijąc swoją herbatkę. Przymrużył nieco powieki, czekając na wybuch jakiejkolwiek bomby.

Usłyszawszy wypowiedź upadłego, zamyślił się przez chwilę, aż w końcu za sprawą potajemnego głosowania wyimagowanych postaci dokonał tak mało epickiej czynności, jaką było wchłanianie substancji płynnych. Herbaty.

- Przynajmniej nie zauważyłeś tej trucizny - powiedział z uśmiechem. W rzeczywistości, Kiyo tylko żartował, nic nie dodał oprócz cukru. Cóż. Tak bywa. Blondyn skrzyżował swe nogi i oparł o nie swe łokcie. Wpatrywał się jak zaczarowany, co wyglądało nieco zabawnie, w bruneta.

- Mi i tak juz nie zrobi różnicy - uśmiechnął się nieco do Kiyoshi'ego, a gdy zobaczył jak ów jego mość mu się przypatruje skarcił go wzrokiem z ukrywanym rozbawieniem.

- W sumie masz rację. Nie wiem, ile można wchłaniać tyle cukru - Kiyo z niedowierzaniem pokręcił głową. Wystawił mu na chwilę język, nie mając zamiaru przerwać wpatrywania się w Shikiro.

- Sądze, że za pare tysiącleci wiele sie moze zmienić, właściwie to jest pewne, ale nie wiem czy ilość cukru podlegnie zmianie. Odkąd skończyłem fizyczny rozwój zawsze słodzę tyle samo, wiec chyba nie ma na to rady - wzruszył ramionami przelatując wzrokiem po pokoju.

- Fizyczny rozwój? - coś mu się zdawało, iż to zaświatów trafiają zmarli i nie muszą się rodzić i cokolwiek, nie starzeją się i tak dalej. W dodatku złe duchy nie pamiętają swej przeszłości. Wzrok w jednej chwili, z wesołego, zmienił się w całkiem całkiem podejrzliwy.

- Ta - mruknął - jakby nie patrzeć, żeby się urodzić, trzeba być takim tyci, a potem się rośnie - przerwał na moment, zastanawiajac się, jakby mu to wytłumaczyć dość logicznie - potem wyrocznia wybiera wiek do jakiago takie martwe dziecko ma sie rozwinąć, a potem jest start i w ciągu ludzkich 2 miesięcy z noworodka staje się powiedzmy 17nastolatkiem. To jest właśnie rozwój fizyczny - uśmiechnął sie słabo - co innego ludzie, umierają i nic się już z nimi nie dzieje

- Byłem robakiem - Kiyo wzdrygnął się z obrzydzeniem i wypił resztę zawartości herbatki. Odłożył kubek na stolik i zaczął rozmyślać nad swoją uprzednią, robaczą egzystencją. Podparł głowę na dłoni, myśląc, co robią robaki. Chyba rosną...

- Zapewne gąsienicą - zachichrał pod nosem.