Komnata Kiyo

Gdy usłyszał odpowiedź, w myślach zatarł łapki. Do filiżanki wsypał kawy i zalał gorącą wodą. Postawił ją przed Kirą wraz z cukrem. Nie wiedział, ile chłopak słodzi kawy. A może nie słodzi? Złudne nadzieje.
- Co widzisz takiego w tej ścianie? - zapytał

Z pewnością nadzieje upadłego nie były złudne. Słodzenie kawy to co innego, tą akurat wolał naprawdę gorzką. Dlatego na cukier spojrzał tym razem z dziwnym dla niego wzdrygnięciem i tylko filiżankę kawy uraczył pochwycić w trupie palce. W gruncie rzeczy widok ten był w swej zwyczajności niezwyczajny, bo ów anioł zwykle pił herbatę - na zimno, na gorąco, owocową, leśną, zieloną, każdą i zawsze, aż tu nagle.. z rozmyślań wytrącił go znajomy głos. Co widział w tej ścianie? Nic nie powiedział, tylko westchnął pod nosem.

Kiyo zrobił sobie zwykłą kawę, aczkolwiek dość mocną. Wziął jedną poduchę, aby się na niej usadowić. Usiadł naprzeciw Kiry, a swoją filiżankę położył na ziemi. Wziął łyżeczkę i zamieszał nią swoją kawę. Następnie, nie mogąc się powstrzymać, ostentacyjnie ją oblizał. Słysząc, a raczej nie słysząc, odpowiedź Kiry, sam westchnął.
- Onanizujesz się ścianą. - stwierdził.

- Czad, no nie? - mruknął w końcu z lekkim uśmiechem wynikającym z rozbawienia. W istocie ciekawe było o czym sie jeszcze dowie, co takiego właśnie robi siedząc niewinnie na poduszce. Zapewne sto innych niepozornych rzeczy.

- Wolałbym, żeby było to coś innego - powiedział i podniósł swoją filiżankę. Upił parę łyków i odstawił filiżankę. Skrzyżował swe nogi, łokcie oparł na kolanach, jedną dłonią podpierając głowę. Zamarł w tej pozycji, wpatrując się w Kirę. No, nie zaprzeczajmy, jedyny ciekawy obiekt w tym pokoju.

Przez chwilę wydawało by się, ze przed Kiyo siedzi posąg o wyrazie twarzy bardzo poważnym, kawa którą trzymał przy ustach nawet nie drgneła. Aż nagle jak gdyby ktoś podłączył Kirę do prądu ten się roześmiał o mało kawy nie wylewając.
- Ej no, naprawdę powinieneś się integrować z innymi, bo coraz z tobą gorzej - pacnął go skrzydłem.

To przed sobą siedziały przez czas jakiś dwa posągi. Tylko wzrok Kiyo błądził po całym ciele Kiry. Nawet nie drgnął, gdy ten drugi się roześmiał. Dopiero pacnięcie przywróciło mu wszystkie zmysły.
- Dlaczego? A jest tu ktoś poza tobą? Poza tym, lubię twoje towarzystwo. Nie mówiłem ci tego? - wymamrotał, nie spuszczając z niego wzroku.

- Nie, Kiyo - rzekł w końcu, przestając się śmiać, tylko w uwadze ściągnął brwi - Nie mówisz tego, ale podkreślasz to gestami, a ja po prostu się..zastanawiam czy nie uschniesz przy mnie. - odstawił wtedy kawę na bok i pochylił się do przodu, podpierajac sie na palcach dłoni. Teraz jeden i drugi mogli wyłapać każdy szczegół w tęczówkach przeciwnych oczu, choć te, które Kira posiadał napewno rozpraszały swoją dwukolorowością.
- Nie wiem, co ty takiego we mnie widzisz - mruknął.

- Lecz, żeby coś uschło, musi wpierw zakwitnąć - odparł. Sam pochylił się nieco do przodu, tak, że prawie stykali się nosami. Paręnaście kosmyków wymsknęło się zza uszu, opadając upadłemu na twarz.
- Ja też nie wiem, co takiego w tobie widzę, ale najwyraźniej, podoba mi się to - odpowiedział, unosząc nieco głowę. Swe dłonie oparł na ziemi, aby przypadkiem, nie spaść na bruneta.

Jakiś fatalny error się w nim uruchomił, którego za żadną cholere pozbyć się nie mógł, w gruncie rzeczy jeśli anioł chciał go wprowadzić w taki zamęt to mu sie to świetnie udało. Wyobrażał sobie teraz, że za chwilę cała ta dziwna sytuacja przeminie jak ręką odjął i wszystko znowu wróci do luźnej formy bycia, problem w tym, ze im dłużej patrzył w przeciwne oczy tym trudniej było mu się oderwać. Nic dziwnego, ze pod nosem posłał ledwo słyszalną obelgę w swoją stronę.

Przybliżył się jeszcze bardziej do Kiry i cmoknął go w policzek. Po chwili wrócił do swego poprzedniego siadu i wziął w łapki kawę, uśmiechając się.
- Ocknij się - rzucił wesoło w stronę chłopaka i upił parę łyków gorącego napoju. Chwilę wpatrywał się w prawie czarną ciecz, aby po chwili zerknąć na Kirę.
- Pij kawę, bo stanie się chłodna - powiedział.

Wszystkie odczucia jakie się w nim zgromadziły uciekły daleko w zaświatową przestrzeń wraz z cichym westchnięciem. Można wręcz powiedzieć, ze widać było tą nagłą zmianę. Przecież niby właśnie takiego obrotu sprawy chciał przed chwilą, więc nie chcąc się zatracić w jakiśch bezsensownych przedstawieniach zagryzł wargę, moze nawet zbyt mocno, oszukując siebie samego, że się cieszy.
- Mhm - wyburczał po krótce, wracając do normlnego siadu, tak więc na czym to on skończył.. chyba powinien teraz pić kawę jak to przed chwilą.

- Zmęczyłem się noszeniem ciebie - stwierdził, odkładając kawę na bok. Kiyo osunął się na ziemię, pod głowę podkładając jedną z poduch. Cóż, sporo energii wyczerpał skacząc, biegając, robiąc wszystko w dość sporym pośpiechu. Ziewnął lekko, zasłaniając dłonią usta. Cóż, kawa chyba go nie rozbudziła.
Kioshi nie okazywał swego niezadowolenia, iż sam to wszystko przerwał. Zazwyczaj tak robił, zawsze zmieniał zdanie w ostatniej chwili, aż stawało się to przewidywalne .

A gdy filiżanka była już pusta, ten, który w ręku ją trzymał sam ze sobą walczył by nie rozbić jej. Z boku rzecz jasna wyglądało to tak, jakoby niewinne tylko gładził szkło rozmyślając. Przez całą egzystencję prawie się nie irytował, a teraz było to niemal na porządku dziennym i strasznie mu się to niepodobało, że tak trudno mu siebie kontrolować. W istocie musiał coś wymyślić i odwięczyć się Kiyo w negatywnym znaczeniu tego słowa. Napewno podda testowi jego cierpliwość, która u każdego ma przecież swoje granice, wiec odetchnął z ulgą.
- Ach - wydusił z siebie niezwykle krótką odpowiedź.

Jedyną nadzieję, jaką Kiyoshi w tym momencie powinien mieć, to taką, aby Kira nie zakończył egzystencji filiżanki na fioletowej czuprynie. Niebieskooki objął rękoma poduszkę, wtulając się w nią.Odruchowo także się skulił, aby było mu cieplej. Westchnął cicho, lekko odpływając w krainę oddaloną od każdego miejsca na świecie i w zaświatach. Chociaż, jednym uchem nasłuchiwał, co się dzieje w pokoju.

Kątem oka zerkając na anioła miał jednak pewne wątpliwości, że on sam prędzej ulegnie samodestrukcji niż plan jego odniesie pożądany skutek. Właściwie po części tak się już stało bo szkło pękło na parę dużych kawałków, tyle tylko, że brzdęk nie rozgległ się po pokoju, gdyż kawałki leżały w nieładzie na jego bladej dłoni, więc wątpliwe było, aby upadły usłyszał, dlatego winowajca korzystając z takich okoliczności wyrzucił szczątki przez okno, mając nadzieję, że nie powbijają się w żadnego innego anioła, czy smoka.

Kiyo cechowała pewna duża odporność na wszelkie zemsty, ataki i tym podobne. Trudno było go wyprowadzić z równowagi, a kiedy już ktoś był tego bliski, niebieskooki nagle się uśmiechał i zastanawiał się, dlaczego się tak zezłościł. Nawet nie zirytowałby się za tą filiżankę, która właśnie wyleciała z okna. Czy to nazywała się anielska cierpliwość? Nawet takiego upadłego anioła.
Tymczasem Kiyo cały czas śnił, a może nie śnił, o różnych dziwnych stworkach.

W końcu jednak dajac za wygraną na chwile obecną, postanowił, że najlepiej byłoby dzień dzisiejszy będzie zakończyć na tym momencie, z drugiej strony nie był pewien. Z tylnej kieszeni spodni wyciągnął kartkę, choc ta niestety nie była czysta z obu stron, widniały na niej bowiem szkice przeróżnych dziwacznych robaków. Odwrócił kartkę na drugą stronę dobywajac pióra i zapisał.. Nie, nic nie przychodziło mu do głowy. A może jednak..! Rzucił kartkę na bok zajmujac się bazgraniem po ręku śpiącego.

Czując łaskotanie, zaczął się nieco wiercić i marszczyć brwi. Cóż, on obudził Kirę, teraz Kira jego. Mimo wszystko, Kiyo nie uderzał osób, które go budziły. Po chwili uchylił jedną powiekę, potem drugą.
- Dlaczego po mnie mażesz - zapytał, zerkając na rękę. Cała była w dziwnych wzorkach, których na tą chwilę, fioletowowłosy nie był wstanie rozszyfrować. Przewrócił się na plecy, na chwilę zabierając rękę chłopakowi. Po chwili położył ją w miejscu, gdzie leżała wcześniej.

A odpowiedział mu kąśliwym uśmieszkiem, bo zamiaru nie miał się do niego odezwać, a tak, miał taki kaprys, wracajac do swych poczynań, gdy ten wrócił ręke na miejsce. Oczywiście wbrew temu co za wzorki chłopak zobaczył, było to nic innego jak cała sieć szczurzych karykatur, którą udoskonalał.

- Nie rysuj - powiedział, jednak nie zabrał ręki. Przysunął się nieco do Kiry, podnosząc się do siadu. Przyjrzał się swej ręce, które zdobiła cała masa szczurów. Westchnął cicho, kręcąc głową.
- Myślałeś o trenowaniu rysunku?

- Pf - prychnął w końcu siłąc się na brak użycia jakichkolwiek słów w tejże sytuacji, ale nie dał jednak rady - nie znasz się na sztuce - mruknął posępnie.

- Może masz racje - podniósł się i spojrzał na Kirę z góry. Kucnął na chwilę przed nim i odgarnął mu włosy za ucho. Moment później znów się podniósł i usiadł na krześle.

- No cóż, na mnie czas, wybacz za filiżankę - mruknął ledwo słyszalnie, a potem roztopił się w powietrzu jak jawa (NMM)

Kiyo położył się na biurku i po pewnym czasie, zasnął. [...] Obudził się. Nie pamiętał, o czym śnił, bądź, jakie były jego koszmary. Wstał i wyszedł.

nmg