Ombreux

Czy się przesłyszał? Nie, moze to sen? NIE! Tu nie istnieją sny, zatem poderwał się do siadu oddychajac głęboko z niepojętym wyrazem twarzy. Momencik, na pewno śnisz pomyślał, ale dlaczego ktoś miałby mu podesłać taki kretyński sen? Był w lesie, fioletowym lesie, a obok Kiyo w fioletowych włosach.
- Brałem coś? - zapytał sam siebie, przerażony tym stanem rzeczy.

- To ta herbatka - wyjaśnił spokojnie Kiyo, z poważnym wyrazem twarzy.
- A co widzisz? - zapytał z "przerażeniem" w oczach - Tylko nie mów, że fioletowy las! Kira, ocknij się! Jesteś w swoim pokoju - złapał go za łapki i wpatrywał się w niego błagalnym wzrokiem. - Nie możesz odejść!

Wpatrywał się w chłopaka nieprzytomnym wzrokiem, był wybudzony, niekontaktował i nie myślał trzeźwo i jeszcze te cholerne halucynacje! Niech on tylko dorwie tego blondyna!
- W prawo zwrot, odmaszerować! - palnął, a potem padł znowu.

Nie mógł powstrzymać chichotu, gdy Kira uwierzył w jego paplaninę. Zakrył usta dłońmi, jednak w całym lesie było słychać jego śmiech.
- Obudź się - wymamrotał przez śmiech. Usiadł obok niego i pochylił się nad nim. Odgarnął mu grzywkę z oczu, aby przypadkiem, nie widział swych czarnych włosów.

Odwrócił się od niego tyłem wściekły jak osa, ze go obudzono po braku snu od tak długiego czasu. I jeszcze do tego ten ktoś się z niego śmiał! Grrr!

Przytulił się do Kiry, wciąż cicho chichocząc.
- Nie złość się. Ale jesteś naprawdę zabawny - powiedział, kładąc głowę na jego ramieniu. Jedną ręką sięgnął do okularów, które Shikiro miał założone. Zdjął je.
- Już, otwórz oczy. Nic nie jest fioletowe, w herbatce nic nie było.

Pacnął go skrzydłem po głowie, zeby ten z niego zlazł, w istocie jedyne o czym by teraz marzył, było to, żeby leżał na nim wielki i ciężki chłopak, co by mu jeszcze jego delikatne kości pogruchotał.
- Daj mi.. - ziewnał przeciągle - pięć.. - znowu ziewnął - minut - sapnął dla odmiany.

Kiyo nie zszedł z Kiry, tylko chwycił go mocniej i przeturlał się na plecy, tak, że chłopak leżał na nim. W sumie, był trochę bardziej miękki od leśnego podłoża.
- Pomijając to wszystko, co fioletowe, to faktycznie jesteśmy w lesie - powiedział, patrząc na jego zaspaną twarz.

Wydawać by się mogło, że Kira usłuchał i zasnął znowu, tym razem na fioletowowłosym, zapominajac o wszystkim. O nie, tak nie było, bo już po chwili dało się usłyszeć wszelkie obelgi, epitety, porównania, cytaty o obudzeniu i śnie jakie tylko znał, a tych było na parwdę dużo, choć żaden nieobrazał jednak chłopaka bezpośrednio. Trzeba było wziąśc pod uwage to, ze mówił śpiac jeszcze jednym okiem. A tak, parokrotnie powtórzył, że go zabije z wyjatkowym okrucieństwem jeśli natychmiast nie przyniesie mu widelca.

Kiyo, słuchając ze spokojem tych wszystkich obelg, podłożył sobie ręce pod głowę i spojrzał w górę. Właściwie, to szybko przestał słuchać, więc ominęły go fragmenty z groźbami o zabiciu, jeśli nie przyniesie mu widelca. Fioletowowłosy przymknął powieki i czekał, aż brunet się wyżyje.

W gruncie rzeczy, był to drugi raz w historii jego egzystencji zaświatu kiedy go obudzono. Za pierwszym razem, przez cały, ludzki bity dzień wszystkie jego myśli sprowadzały się do obudzenia, a to, co się ruszało, było celem do zniszczenia. Istotnie ciekawe było, jak sobie poradzi z tym teraz. Wygladało jednak na to, że tym razm nie będzie inaczej, ponieważ operował w gość ograniczony sposób swoim ciałem, jedyne co mógł zrobić to walnąć fioletowego blondyna w brzuch. Tak właśnie zrobił, walcząc z samym sobą żeby się obudzić.

Wstrzymał oddech, gdy oberwał w brzuch. Złapał nadgarstki bruneta a jego samego przycisnął do ziemi, tym samym, zwalając go z siebie.
- Obudź się - wysapał, pochylając się nad nim. Czekał, aż Kira łaskawie otworzy oczka. Aby było mu wygodniej, przysiadł na udach chłopaka.

W koncu, nie mając już żadnego wyjscia uchylił oczy, a widząc fioletowy, o mało co ich nie zamknął znowu, ale potem pomyślał, że znowu musiałby się budzić i tym razem by nie wygrał. Odetchnął zatem głęboko, rozglądajac się z podniesioną głową na boki, aż dotarło do niego, ze chłopak go trzyma. Oparł zatem mózg znowu na ziemi ze zrezygnowaniem.
- Co ty, do jasnej cholery robisz? - warknął siląc się na spokojny ton głosu.

Puścił jego nadgarstki, jednak nie pozbawił się mięciutkich nóg bruneta. Zastanowił się chwilę nad odpowiedzią. W międzyczasie zaczął rysować na jego brzuchu różne wzorki.
-Najpierw widziałeś wszystko na fioletowo - tu zachichotał - A potem mnie pobiłeś - dokończył, już z nie taką wesołą minką.

Słysząc mniej więcej skrót przedchwilowych wydarzeń, westchnął głęboko, rozłożywszy ręce w poziomie. Nie wiele pamiętał, najbardziej chyba tylko zapamiętał widelec i jakieś słowa ze strony znajomego anioła.
- Uhu - zmruzył oko przyglądajac mu się, ukradkiem zerknął też na niby to rysowane wzorki. Co prawda bardziej oceniał to czy nie poniósł widocznych obrażeń - No, jeszcze tyko włosy masz w tym kolorze - odparł, a potem dodał jeszcze - ja?!

- Nieee, zdaje Ci się. Mam białe włosy. Chyba jeszcze śpisz - mruknął, nie odrywając się od swego zajęcia. Kiyo o żadnym widelcu nie pamiętał, bo nie słuchał Kiry. Może to i lepiej? Zerknął na niego i pokiwał głową.
- Tak, uderzyłeś mnie. W brzuch - powiedział i wystawił mu język.
- Bolało - dodał.

Podniósł się mozolnie na rękach do siadu, a jedną z dłoni położył w prawdopodobnym miejscu gdzie musiało się to stać i ostrożnie je rozmasował z jakimś dziwnym, złośliwym uśmieszkiem.
- Nie bój żaby, przyzwyczaisz się - zażartował.

Jedną dłonią doprowadził do ładu włosy Shikiro, czytaj, wsadził w jego gęstą czuprynę rękę i roztrzepał włosy.
- Ale ja nie wiem, czy w ogóle chcę cię jeszcze raz budzić - wymruczał, spoglądając na Kirę. Przestał rysować wzorki, gdy ten usiadł.
- No, chyba że ty rzucasz się tak każdej nocy - powiedział w zamyśleniu. Zerkał co jakiś czas niepewnie na Kirę. Dziś dostał w brzuch, lecz...
Co...
...będzie...
...następne?

Cofnął dłoń w poprzednie miejsce na ziemii, powoli docierały do niego kolejne informacje, na pewno ma ubranie w piachu i piach we włosach, pod paznokciami i nie wiaodmo gdzie jeszcze. Był też pewien, ze jest w lesie, całe szczęście tym dla upadłych.
- Wysoki jak żyrafa, a lęka sie tak przed obudzonym szczurem i do tego.. chce spędzić każdą noc obok? Chyba miałeś skłonności samobójcze jako człowiek i ci tak zostało.. Co?! Mamo ratuj! - zakrył sobie oczy wierzchem dłoni.

- Oszczdź sobie komentarze do mojego wzrostu - prychnął, zadzierając brodę do góry, w oznace obrażenia. Po chwili jednak znów powrócił mu dobry humor. Roztrzepał roztrzepane włosy Kiry.
- Masz mamę? - zapytał nieco zdziwiony.

Kiedy włosy jego poddane zostały targaniu w pewien sposób był mu wdzięczny, wiedział, że w ten sposób wytrzepie z niego ślady lasu. Dlatego z rozbawieniem zerknął na wypadajacą gałązkę, zupełnie nie przejmując się chwilowym foszkiem towarzysza. Tak, z pewnoscią nie miał zamiaru rezygnować z żarcików o wzroście. Dopiero pytanie o matkę niejako go ockneło, zatem lekko zrezygnowany ściągnął brwii w niesmaku.
- Oczywiście - wywrócił oczami - właśnie za tobą stoi i myśli jak by cie tu ogłuszyć

- Nie żartuj sobie. - trzepnął lekko Kirę w głowę. Po chwili zszedł z nóg bruneta, siadając obok niego. Położył się, opierając swą głowę na ramieniu Kiry.
- A tak naprawdę, jak ci się podobają moje włosy - zapytał, zapominając o tym, że miał utrzymywać, iż w rzeczywistości ma je koloru białego. Po chwili z włosów chłopaka wyciągnął jeszcze mały listek. Teraz miał swe normalne, ciemne i czyste włosy.

- Naprawdę? - zapytał zaskoczony - naprawdę to sie cieszę, że nie są różowe - zachichotał, bo przecież coś takiego też mogło się stać, a wtedy.. Kira chyba nigdy by już nie otworzył oczu, to znaczy, dopóki nie zmieniłby koloru. Szybko wrócił myślami do obecności, kierując wzrok wprost na to o czym przed chwilą była mowa. Mógł się im nie tylko przyjrzeć, ale też poczuć, bo do nosa docierał mu zapach.. hm cynamonu? Coś takiego.

- Może, jak farba będzie blaknąć, to będą - mruknął. - Tymczasem, będą jeszcze fioletowe - powiedział, tak na uspokojenie. Po chwili przysunął się jeszcze bardziej do Kiry i ucałował jego szyję. Po chwili przeturlał się na kocyk, odsuwając się od Kiry. Swoją dłonią przeczesał włosy, odgarniając je z oczu.

Tak, spodziewał się tego, że dostanie jeszcze trzy tysiace buziaków. Czasami peszyło go to niezmiernie i miał wtedy ochotę go zabić. Chociaż nie, zabić to mało powiedziane. Nie, przestań już o tym myśleć idioto! skarcił się w myśli a potem, dla rozluźnienia krępujacej dla niego sytuacji wstał, zabierając chłopakowi koc i ostatecznie podajac rękę po chwili wahania, żeby pomóc mu wstać.