Dom Georga

W momencie gdy Mari wyrwała rękę poczułem się jak dupek , znowu wszystko zepsułem a mogłem to zdusić i cieszyć się ,że wróciła. – Nie Mari zapomnij tego nie było , przepraszam ja po prostu tak cholernie się cieszę , że tutaj jesteś .. – wymamrotałem wpatrując się swoimi turkusowymi oczyma w jej śliczne oczka. Boże jaki ze mnie ..

Znów odwróciła na niego spojrzenie. Nie lubiła jak ktoś tak mącił jej w głowie. Westchnęła krótko.
- To powiedz mi proszę o co Ci chodzi, bo zaczynam nie rozumieć. Raz mówisz, że Ci coś przeszkadza, zaraz już nie. George, wiem, że nie jesteśmy tylko przyjaciółmi, ale nie chce nazywać Cię swoim... chłopakiem. Po prostu. Jeżeli ty nie potrafisz, bądź nie chcesz tego w ten sposób pojąć, to... trudno. We mnie dziewczyny nie znajdziesz. - nie odwróciła spojrzenia, nadal wlepiała w niego te swoje duże oczy. Jej twarz przybrała nieco zmartwiony wyraz.

- Wiem .. Mari już tyle o tym mówiliśmy tylko ,że to trudne. – przełknąłem gulę w gardle. Przecież już dawno przygotowałem się ,że ona nigdy nie będzie moja znaczy nie tak jak bym chciał , zostanie tylko moją małą przyjaciółką , moją.. No właśnie kim? Zanurzyłem palce w swojej czuprynie , umiałem wszystko pieprzyc nawet w takich momentach.

- Nie rozmawiajmy już o tym, dobrze? - westchnęła i oparła się o kanapę, dmuchając sobie w grzywkę lekko. Dopiero dziś zdała sobie sprawę jak bardzo bawiła się jego uczuciami a co ważniejsze, krzywdziła. Mimo tego że, zawsze starała się jak najbardziej ukrywać swoje uczucia, emocje, uciekać od nich i się przed nimi jak najskuteczniej bronić.. Teraz zrozumiała i nie było to wcale doznanie miłe. Wbiła paznokcie w materiał kanapy lekko, odwracając wzrok gdzieś przed siebie. Milczała już, rozważając możliwość wyjścia, ale przecież znowu byłaby to oznaka strachu, nie?

- Dobrze – wymamrotałem cicho i pogłaskałem Mari po ramieniu widząc ,że jest spięta. Znowu byłem senny , zmęczony , śpiący. Podniosłem rękę i palcem zgarnąłem przyjaciółce grzywkę – gdy myślisz robi Ci się taka urocza zmarszczka na czole – wyszczerzyłem się lekko chcąc złagodzić sytuację , wlepiając swoje ślepia w wyżej wymienioną zmarszczkę.

Na jej twarzy wpełzł znów lekki uśmiech, był on jednak tylko chwilowy, bo zaraz zniknął tak szybko, jak szybko się pojawił. Dziewczyna odsunęła dłoń chłopaka od siebie delikatnie.
- Przestań, proszę. - mruknęła, jednak dość uprzejmie i podniosła się. - Ja chyba będę już szła, widzę, że jesteś zmęczony... - wymamrotała, przejeżdżając sobie dłonią wzdłuż ręki.

Zacisnąłem usta w wąską linie i złożyłem ręce na nogach milcząc. Była zła a ja z każdą minutą spieprz.ałem sprawę coraz bardziej i bardziej.. Trzaśnie drzwiami i zniknie znowu z mojego życia a ja się już nie pozbieram , bo ze mnie taki du.pek. . – Maari będę trzymał łapska przy sobie tylko nie idź albo obiecaj ,że już nigdy tak nie znikniesz bez słowa bo ja oszaleje! .. Naprawdę. – przeniosłem wzrok na brunetkę pozwalając nawet by roztrzepana grzywa spadła mi na oczy.

- Po prostu pójdę. - wymruczała i szybko nasunęła na stopy buty i okryła się kurtką. Zanim otworzyła drzwi, spojrzała kątem oka na Georga.
- Spotkamy się jeszcze... Obiecuję. - powiedziała, jakimś takim ściszonym głosem. Przynajmniej wiedziała, że mówi prawdę. Zarzuciła jeszcze kaptur na ciemne włosy i po prostu wyszła, w noc, deszcz, to bez znaczenia. Nie mogła dłużej tam siedzieć i to nie ze względu na chłopaka, a raczej przez swój okropny, żałosny charakter. Zamknęła za sobą furtkę i wręcz pobiegła chodnikiem w stronę określonego sobie celu. Dała również upust emocją, i kilka łez spłynęło jej po policzku...
/nmm