Dom Georga

Dotarłem do domu zmęczony po ciężkim dniu pracy. W progu przywitał mnie kot , którego imienia już nawet nie pamiętam wszak teraz nazywam go ‘Kotem’ , gdy kot sobie poszedł poszedłem jego śladem po drodze gubiąc trochę odzieży no właściwie zostały mi tylko te czerwone bokserki w sponge boba – tak podejrzewam bo bajki nie ogląda/łem. Bokserki były luźne i nie opinały tyłka za co byłem gotów dziękować bogu w którego nie wierze - po dwóch zmianach w taksówce człowiek modli się o wygodne gacie uwieżcie na słowo. W kuchni [ do której zaszedłem za kotem] przygotowałem sobie cieple cappuccino.

Niewysoka, jednak też nie za niska dziewczyna, szła szybkim krokiem wzdłuż domów, okryta kurtką i zarzuconym na głowę kapturem od bluzy. Zerkała pod nogi, raz po raz przeskakując przez jakąś większą kałużę. Doskonale wiedziała gdzie zamierzała dojść a gdy w końcu zauważyła dom, który był tego celem, zatrzymała się i spojrzała tępym wzrokiem na drewniane drzwi, jedną ręką uchylając furtkę. Uśmiechnęła się do siebie nikle i już wolniejszym, jakby niepewnym krokiem przeszła przez ogródek. Gdy znalazła się już przed drzwiami, uniosła dłoń, która utkwiła w powietrzu. Czy to ma sens? Przecież tyle się już nie widzieli.... W głębi duszy droczył się z nią pewien nieprzyjemny widok, dlatego dziewczyna dopiero po dłuższym zastanowieniu, w końcu zapukała. Szybko ukryła dłonie w kieszeniach, rozważając ostatnią szansę ucieczki.

Czochrając kota za uchem kompletnie przymulony nawet zmrużył oczy uspokajając się przy bulgotaniu z czajnika ,gdy nagle dobiegł go dźwięk dzwonka a zaraz potem czajnik oznajmił ,że woda już się zagotowała. Wybiegając pomiędzy jednym a drugim najpierw wyłączył czajnik a potem podszedł do drzwi. Nie otwierając łańcuszka zajrzał przez uchylone na zewnątrz i aż przetarł oczy. – Maari? – wymamrotał kompletnie oszołomiony , no tak ciekawe która przyjaciółka po ‘latach’ odwiedza nas o północy w domu , kiedy siedzimy przy bulgotaniu czajnika w samych gaciach.. Tylko Mari.

Drgnęła lekko, słysząc brzdęk otwieranych drzwi, może uda jej się w ostatniej chwili ukryć, a chłopak pomyśli, że albo ktoś go nawiedza, albo robi sobie wygłupy? Choć gdy już ujrzała chłopaka, najwidoczniej ciepło jej się na duszy zrobiło. No cóż, ona też ma uczucia i na pewno zatęskniła, inaczej nie stałaby teraz na deszczu, o północy przed chłopakiem będącym w samych bokserkach, o czym oczywiście nie wiedziała. W pierwszej chwili nie wiedziała co powiedzieć, więc rozchyliła lekko usta, jakby chcąc coś wydusić, ale nie mając języka, który by to umożliwiał X3 Po chwili zastąpiła to nieśmiałym a wręcz przepraszającym uśmiechem.
- Spałeś? Może po prostu się zawrócę, a ty udasz, że wcale mnie nie widziałeś? - kiwnęła się na nogach lekko, mając dłonie nadal ukryte w głębokich kieszeniach kurtki.

Chwilowo nie za bardzo myśląc , otworzyłem zasuwy i wpadłem na dziewczynę z rozłożonymi rękami by zaraz je zamknąć w iście boa uścisku. Zapomnijcie o ‘za bardzo’ , bokserki powiał mi wiatr a po tyłku przebiegł zimny dreszcz – Nigdzie nie uciekniesz! – i przez deszcz , gacie , godzinę i sytuację przypadkowy widz mógł by to uznać za próbę gwałtu.

Najpierw zrobiła iście zdumioną minę, zaraz jednak uśmiechnęła się delikatnie, choć sama nie odwzajemniła uścisku pozostawiwszy ręce w kieszeniach, tym bardziej, że zauważyła, że chłopak jest prawie zupełnie nagi. Uniosła wąskie brwi wysoko, a przez myśl jej przeszło, żeby zaglądnąć przez uchylone drzwi z prawie 100% pewności, że zobaczy tam jakąś dziewczynę bądź kochankę, która obdarowałaby ją złośliwym spojrzeniem, za ''przeszkadzanie''.
- Emm, chyba Ci w czymś przeszkodziłam? - mruknęła, zerknąwszy znacząco na jego bokserki.

Po chwili udało mi się zmusić by puścić Mari. Moją małą Mari. Nie , nie moją Mari ale po prostu Mari. – Brutalnie odciągnęłaś mnie od Kota i picia a właściwie wyłączania wody z czajnika. – nie a to jak pochwalić się ,że ma się czajnik po paru miesiącach rozłąki. Ale szczerze? Sam nie wiedziałem w tej chwili co mam mówić , robić. Stęskniła się? Ma sprawę? Przemyślała moją propozycję .. – Mari? Może nie moknijmy tutaj i ten .. pogadamy – wskazałem łokciem w stronę wnętrza domu.

- Ok, ale najpierw się ubierz. - uśmiechnęła się blado i weszła do środka, rozglądając się po dobrze znanym jej wystroju. A jednak nie było kochanki, yhm. Usłyszawszy głośny miau, spojrzała w stronę dreptającego w ich kierunku kota. Uśmiechnęła się na jego widok a zaraz ściągnęła kurtkę i odwiesiła ją na wieszaku, po czym ściągnęła jeszcze buty, zsunęła kaptur z głowy ukazując czarne, idealnie proste i ładnie pocieniowane włosy. Obróciła się w stronę chłopaka i usiadła na kanapie, zerkając po pokoju.
- Chyba nic się nie zmieniło, co? - zapytała a na jej twarzy znów rozbłysł lekki uśmiech. Poczuła się jednak dziwnie. Przyszła po tak długim okresie rozłąki i od razu wpakowała się do domu chłopaka, nawet nie racząc porządnie się z nim przywitać. Ah, jak ona czasem samej siebie nieznosiła. Całkiem odruchowo pomientoliła w dłoni końcówki włosów, zastanawiając się jak mogłaby to naprawić. I czy uda jej się samą do tego zmusić?

- Ubierz .. ubierz .. – spojrzałem w dół i momentalnie poczułem ,że pieką mnie policzki. Fak no idealne spotkanie po ‘ po latach’ . Pozbierałem ciuszki z podłogi i wsunąłem na siebie hawajskie spodenki i t-shirt z szafki. - Chcesz coś do no picia? – wymamrotałem z kuchni zbierając brudne skarpetki z podłogi.

Widząc, że ubrany już chłopak znalazł się w kuchni, podniosła się.
- George. - odezwała się niezbyt głośno i powoli zmierzyła za nim. Przekroczyła próg kuchni i zauważywszy, że się odwrócił zbliżyła się znacznie, układając ręce na jego bokach. Spojrzała mu prosto w oczy a gdy jej usta znalazły się dość blisko twarzy chłopaka, zmrużyła oczy i musnęła jego wargi swoimi. Przez chwilę pomyślała, że zostanie odepchnięta od chłopaka, bo możliwe, że on nie ma ochoty na takie ''czułości'' a i też możliwe, że ma kogoś innego. Choć była bardzo blisko, nie zdobyła się na pocałunek, no cóż.
- Tęskniłam. - powiedziała tylko, zerkając w jego nieprzeciętnie piękne oczy. Cofnęła ręce i zaraz minęła chłopaka, opierając jedną dłoń o blat.
- Kawa może być. - mruknęła.

- Tak?– nagle znieruchomiałem czując delikatne dłonie przyjaciółki na swoich bokach a potem muśnięcie jej miękkich ust. Przez chwile chyba zbyt zszokowany znieruchomiałem , dopiero kroki na płytkach mnie ‘obudziły’ . – Mari ja.. wiesz .. znaczy myślałam że już się nie zobaczymy. Że się do mnie zraziłaś. Tak mi Ciebie brakowało.. – odwróciłem się by spojrzeć na blat i jej drobną dłoń.

Przez chwile milczałem robiąc kawę w turkusowym kubku , zapewne wiadomo że był to mój ulubiony kolor nawet moje oczy to potwierdzały.

Wymownie spojrzała na okno, następnie na swoją chudą dłoń i na chłopaka. Uśmiechnęła się nikle, aczkolwiek dość dyskretnie. Ahm, pie.rzone ukrywanie uczuć. No, ale taka już była i sama nie wiedziała, czy kiedykolwiek uda jej się zmienić. Słowa chłopaka w głębi duszy ją ucieszyły, choć nadal nie wiedziała co on przez tyle miesięcy a i też po tej przerwie, nadal w niej widział. Skryta, była ćpunka z poranionymi rękami i nieprzewidywalnym zachowaniem - idealny materiał na dziewczynę. Oparła się tyłem o blat a wzrok swój utkwiła w chłopaku, bardzo interesujące było przecież przyrządzanie w turkusowym kubku kawy.

W końcu na mojej twarzy namalowało się coś na wzór łobuzerskiego uśmiechu - Wiem wiem gosposią dobrą nie jestem – wymamrotałem zerkając na kupę garów za sobą i niezbyt uporządkowany salon. – Ale ostatnimi czasy wracam tu tylko zjeść albo się przespać , głównie pracuje na dwie zmiany byle by czymś się zająć .. ale ja przynudzam – postawiłem na blacie kubek z parującą cieczą , obok cukiernicę i niemal wlazłem do lodówki – choroba , nie ma mleka ..

- Może być i bez. - powiedziała, zaciskając ręce na blacie. Otrząsnęła lekko kosmyk włosów na tył i spojrzała całkiem nieznacznie w podłogę. - Nie przynudzasz, zawsze lubiłam słuchać o twojej pracy. - przyznała i to na dodatek szczerze, a przy tym nawet uśmiechnęła się delikatnie. - Nadal jesteś taksówkarzem? - zapytała, unosząc wzrok na Georg'a. Nic się nie zmienił. Ta sama roztrzepana czupryna, styl a i usposobienie najwidoczniej to samo.

Wyłoniłem się z lodówki i siadłem naprzeciwko przyjaciółki z swoim cappucino , upiłem parę łyków by cukrowe morderstwo trochę mnie pobudziło po naprawdę nudnym dniu pracy. – Aha , taksówkarz do usług i chyba tak będzie do usranej śmierci. Nawet nie wiem na co mi studia fotografii i filmu skoro i tak pracuje w innym kierunku – wymamrotałem wodząc wzrokiem od szklanki przez drugą szklankę na Mari i znów upiłem łyka. – Mogę spytać .. o się stało? Dlaczego .. zniknęłaś? Jeśli nie chcesz to nie mów ja po prostu no wiesz .. – poczochrałem czuprynę zakłopotany.

- To czemu nie zostaniesz fotografem? - zapytała, słysząc jego wypowiedź. No tak, rzeczy z pozoru dla innych trudne, wydawały jej się proste a i też na odwrót. W dłoń chwyciła kubek, zerkając na ciemną kawę i mrużąc oczy lekko. Gdy usłyszała jego zapytanie, westchnęła krótko. I znów przeszło jej przez myśl, czy przypadkiem nie skłamać.
- Wiesz, musiałam jechać do ciotki. Ona mnie utrzymuje, ja w zamian czasem do niej przyjeżdżam. Przepraszam, że się nie pożegnałam... - powiedziała, zerknąwszy na niego znad kubka, kiedy to upijała łyk ciemnej kawy.

No właśnie czemu? A któż to wie , przyzwyczajanie ..? – Wśród fotografów ciężko się wybić by coś zarobić a praca przy zdjęciach do dowodów jest jeszcze nudniejsza tutaj przynajmniej mam jakieś zróżnicowanie chociaż z kasą też nie zaciekawie – wymamrotałem widocznie się rozgadując na szczęście Mari zawsze była dobrą słuchaczką. Nierozgarnięty facet , ciekawe jak daleko mi do blondynki. – Rozumiem , rodzina. – uśmiech nie znikał bo już nie liczyło się dla mnie co było ale co jest. To nic ,że ledwo się pozbierałem. Po prostu nie umiem się na nią gniewać .. nie umiem.

Kawa najwidoczniej nie pomogła, bo dziewczyna poczuła lekkie znużenie. Szurnęła nogą po ziemi a zaraz odstawiła kubek na bok.
- Czemu siedzimy w kuchni? - zapytała po chwili, wlepiając spojrzenie w chłopaka. No tak, nie żeby narzekała, bo opieranie się o blat było całkiem wygodne, choć miękkiej kanapie chyba nie dorówna.

Również dopiłem cappucino żałując ,że to jednak nie była kawa bo po dniu pracy wciąż czułem senność. Podniosłem swój ciężki zadek i podałem Mari rękę – Ano kuchnia to nie najlepsze miejsce na pogawędki – stwierdziłem i pociągnąłem przyjaciółkę do salonu , nie wiem czemu ale było mi tak dobrze. Don’t tell don’t ask. Prawie jak w USA w wojsku , chociaż nie to złe porównanie trochę jak byśmy byli starym małżeństwem oklepani i marudzący nad życiem. O to było niezłe.

Kiedy już dociągnął ją do salonu, usiadła na kanapie i spojrzała na niego z leciutkim uśmiechem, który delikatnie rozjaśniał jej ładną twarz. Odgarnęła sobie kosmyk włosów za ucho i przyciągnęła chłopaka do siebie, aby również usiadł. To dziwne, środek nocy a oni mimo wszystko beztrosko rozmawiali bądź po prostu wlepiali w siebie spojrzenia, nie zważając na okoliczności. Mimo wszystko dziewczyna czuła się bardzo dobrze.
- Hm, może jesteś zmęczony? Nawiedziłam Cię o tak późnej porze, nawet nie myśląc, że możesz być zmęczony po pracy. - nieumyślna egoistka, eh. Pogładziła ręką po miękkim materiale kanapy i oparła się o jej oparcie wygodnie.

Zmrużyłem oczy siadając tuż koło Mari , może trochę zbyt blisko? Ziewnąłem cudem przypominając sobie ,że wypadało by zakryć usta. – Jaa no może trochę ale wcześniej i tak by mnie nie było a później pewnie bym usnął znużony przy komputerze – delikatnie niby przypadkiem przejechałem po ręku brunetki. Tak bardzo mi na niej zależało , czy po tylu próbach uznała by mnie za wariata , gdybym znowu..? Pewnie i tak już mnie za niego miała ..

Zerknęła na jego dłoń, nawet jeżeli był to delikatny dotyk, to poczuła miły dreszcz. Zaraz powoli uniosła swoją, o wiele bardziej kruchą i drobniejszą. Ułożyła ją na torsie chłopaka. Wzrok uniosła wprost w jego oczy i można powiedzieć, że o milimetr przybliżyła swoją twarz do jego. Może nastrój i jej się udzielał? Milczała, nieco niepewnie wyczekując jego reakcji.

Czując dłoń na swoim torsie na chwile wstrzymałem oddech. Delikatnie ująłem doń i podniosłem do swojego policzka by delikatnie potrzeć swoim dwudniowym zarostem po wrażliwej skórze , oczywiście bez hardcorów nie byłem jakimś sodomaso. – Mari .. wiem że to głupio zabrzmi ale jeśli .. nie chcesz ..ze mna .. być to.. to proszę nie dawaj mi nadziei. Wiesz ,że ja Cię.. – wymamrotałem cicho wciąż gładząc policzkiem po ręku przyjaciółki.

Zmarszczyła brwi lekko, słysząc co powiedział. Szczerze mówiąc to bała się tego najbardziej i najchętniej to unikałaby jak ognia.
- George... - zaczęła, na chwilę wlepiając spojrzenie w róg jakiegoś stolika stojącego przed nimi. Starała się starannie dobierać słowa, nie chciała Go przecież zranić, choć patrząc na nią, było to bardzo możliwe. Nawet nie wiedziała, że bezczelnie bawiła się jego uczuciami.
- Wiesz, że ja po prostu nie potrafię. To dla mnie bardzo trudne a raczej niemożliwe... Jakbyśmy byli razem, to zapewne szybko byś tego pożałował, bo możliwe, że zwiałabym i to na zawsze. I tu nie chodzi o to, że nie chce a raczej o to, że się boję... Boję się zobowiązań i to piekielnie. A jeżeli uważasz, że robię Ci nadzieję... - szybko cofnęła rękę. - To przepraszam. - mówiąc to zmrużyła oczy lekko. Po raz etny potwierdziło się, że dziewczyna zawsze robi coś źle. Dla niej najprościej byłoby, jakby zostało tak jak jest, ale jak zwykle nie myślała o innych.