Park

Okiem drgającym zielsko te zmierzył, a nogą kulawą po ziemi ciagnął. Nos jego stary, długi i brzydki wdychał powietrze. Ofiary swej węszył dziad stary ! Bo brzytwa jego w kieszeni mu ciężką była.

Myriam nie wysiadła koło swego mieszkania. Postanowiła przejść się po parku. Pooddychać tym pełnym zanieczyszczeń powietrzem. Usiadła na pobliskiej ławce.

I wtem ją zobaczył, dziewicę ( ? XD ) na ławce siedziała, on wiedział, że to ta dziś krwawym potokiem się zaleje ! I krokiem koślawym podszedł do niej.

- Czego? - zapytała starego dziadka, który podszedł do niej. Pachniało... Nie, śmierdziało, capiło, od niego bliżej niezidentyfikowanym smrodem.

- Jaka nie miła ! - sapnął oczy mrużąc i z nogi na noge przystępując - Czy dziecinka swego dziadka nie pamięta? Dziadek miły, wnuczke kocha..

- Nie, dziecinka nie pamięta dziadusia, który wnuczkę kocha, bo wnuczk go nie lubi i go nie kocha - Myriam wstała, unosząc jedną brew.

- Ach tak? - krzyknął raptownie łzami sie zalewając - Więc wnuczka popamięta! - i dłoń jego powędrowała do kieszeni, a z tamtąd dobył swej brzytwy !

- O, pamiętam dziadusia! To dziadziuś się brzytwą podcierał, prawda! - krzyknęła radośnie.

- Ty niewdzięczna..ty niewdzięczna - pokręcił głową i brzytwą swą wyzelował w jej ramie, zaś trafił w powietrze.

Zaczęła w podskokach uciekać, ponieważ dziadziuś stary, to biegać szybko nie mógł. Dlaczego miała mu nie dać żadnych szans?

A on począł ją gonić, ona musiała dziś umrzeć, zasłużyła.
- Wnusiu ! - zawołał rozpaczliwie.

- Tak, dziadku? - zawołała, uciekając.

Starszne to było dla niego, w dziecince tej swą wnuczkę widział, tylko ona jakoś mniejsza była gdy ten ją ostatni raz w czoło całował! I te włosy czarne i oczka takie ! Dlaczego dziecinko swego dziadka nie pamiętasz? Dlaczego dzieicnko dziadka swego odrzucasz ?! Więc nie pzrestawał jej gonić, acz zmęczenie już czuł na karku.

Odwróciła się na chwilkę, aby spojrzeć na dziadka. Wtem jej komórka zadzwoniła. Wyjęła ją z kieszeni. Sms. Powinna już być w domu.
- Pa, dziadku! Do zobaczenia! Miłego dnia! - zawołała, machając mu jedną dłonią. Wybiegła z parku i przystanęła na chwilę, aby zorientować się, gdzie dokładnie jest. Ach, już wiedziała. Przeszła przez pasy i ruszyła do siebie, do domu.

//dom Myr

Zaskoczony stracił równowagę i na ziemię padł szepcząc jeszcze rzucił za nią swa brzytwą, a potem starcił przytomność * NMM*